Με αφορμή την  παγκόσμια  ημέρα  παιδικού βιβλίου, η διευθύντρια και ο σύλλογος διδασκόντων αποφάσισαν να προσκαλέσουν  στο σχολείο μας, τη συγγραφέα-δασκάλα και εικονογράφο Πραβήτα Γεωργία, η οποία μας εισήγαγε στον μαγικό κόσμο των παραμυθιών. Μας παρουσίασε ένα από τα παραμύθια της, “Ο δράκος μου έχει κινητό”, μεταφέροντάς μας σε μια περιπέτεια γεμάτη φαντασία όπου μας εξέπληξε με την ευαισθησία και τον πλούτο των σκέψεών της, ενώ ταυτόχρονα με συμβολικό τρόπο, περνούσε τα μηνύματα της για τη δύναμη της φιλίας και τις επιπτώσεις στη ζωή μας η κατάχρηση του κινητού.

Καθώς μας μίλησε για τη διαδικασία δημιουργίας των παραμυθιών της, αναδείχθηκε ο δημιουργικός της κόσμος, γεμάτος χρώματα και φαντασία. Το πώς εκείνη συνδυάζει τις λέξεις με τις εικόνες για να δημιουργήσει ένα μαγικό και συναρπαστικό κόσμο για τους αναγνώστες της, μας έκανε να νιώσουμε την αμέριστη ενέργεια και αγάπη που επενδύει στο έργο της.

Ακολούθησε εποικοδομητικός  διάλογος με τα παιδιά. Συζητήσαμε για τα βαθύτερα νοήματα που κρύβονται πίσω από τα παραμύθια και τις ζωντανές μας εμπειρίες, καθώς και για το πώς η φαντασία μπορεί να μας βοηθήσει να κατανοήσουμε και να αντιμετωπίσουμε τον κόσμο γύρω μας. Η συγγραφέας παρότρυνε και έδωσε συμβουλές στα παιδιά για να γράψουν ο καθένας το δικό του παραμύθι.

Κλείνοντας την εκδήλωση, οι μαθητές απολάμβαναν την χαλαρωτική μουσική και ταυτόχρονα συμπλήρωναν ασκήσεις δημιουργικής γραφής , που τους είχε ετοιμάσει η συγγραφέας, πάνω στο παραμύθι που άκουσαν. Εμπνευσμένοι από τα παραπάνω  έγραψαν δημιουργικά μηνύματα, αφήνοντας τη φαντασία τους ελεύθερη να ταξιδέψει και να εκφραστεί. Μέσα από τα μηνύματα των μαθητών αναδείχθηκε η σημαντικότητα της φιλίας και η ανάγκη για αλληλεπίδραση που υπερέχει της τεχνολογικής απόμακρης επικοινωνίας.

Οι ιστορίες ταξιδεύουν πάνω σε φτερά, λαχταρώντας ν’ ακούσουν το χαρούμενο χτύπο της καρδιάς σας.

Είμαι μια ιστορία που ταξιδεύει. Πετάω παντού.

Με τα φτερά του ανέμου ή τα φτερά των κυμάτων, ή καμιά φορά και με τα μικροσκοπικά φτερά της άμμου. Πετάω, βέβαια, και με τα φτερά των αποδημητικών πουλιών. Ακόμα και με τα φτερά των αεροπλάνων.

Στέκομαι δίπλα σου. Γυρίζω τις σελίδες για να σου πω μια ιστορία, εκείνη που θέλεις ν’ ακούσεις.

Θα σου άρεσε μια παράξενη και θεσπέσια ιστορία;

Ή τι θα έλεγες για μια λυπητερή, μια τρομακτική ή μια αστεία;

Αν δεν έχεις διάθεση να την ακούσεις τώρα, δεν πειράζει. Όμως ξέρω πως κάποια μέρα θα θέλεις. Όταν θα θέλεις, λοιπόν, φώναξε: «Ιστορία που ταξιδεύεις, έλα! Κάθισε δίπλα μου!».

Κι αμέσως θα πετάξω κοντά σου.

Έχω τόσες ιστορίες να μοιραστώ!

Τι θα έλεγες για την ιστορία ενός μικρού νησιού που βαρέθηκε τη μοναξιά του, έμαθε να κολυμπάει κι αποφάσισε να βρει έναν φίλο;

Ή για την ιστορία μιας παράξενης νύχτας, όταν παρουσιάστηκαν δύο φεγγάρια;

Ή για τη νύχτα που χάθηκε ο Άι-Βασίλης.

Ω! Μπορώ ν’ ακούσω την καρδιά σου. Χτυπάει όλο και πιο γρήγορα.

Ταπ ταπ, τίκι τακ, τικ τοκ, τικ τικ τακ!

Η ιστορία που ταξιδεύει πήδηξε μέσα σου κι έκανε την καρδιά σου να χτυπάει δυνατά.

Τώρα θα γίνεις κι εσύ μια τέτοια ιστορία, ανοίγοντας τα φτερά σου να πετάξεις.

Και έτσι, μια ακόμα ιστορία που ταξιδεύει γεννιέται